Η Λεύκη αποτελεί μία χρόνια επίκτητη πάθηση του δέρματος που απαντάται σχεδόν στο 0,5-1% του γενικού πληθυσμού. Η έναρξη της νόσου καταγράφεται στην παιδική ηλικία με το 29% των περιπτώσεων να καταγράφεται πριν από την ηλικία των 10 ετών και το 50% των περιπτώσεων πριν από την ηλικία των 20 ετών. Τα περιστατικά λεύκης ισοκατανέμονται μεταξύ ανδρών και γυναικών, αν και οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να απευθυνθούν σε κάποιον ιατρό για το πρόβλημα αυτό σε σχέση με τους άνδρες.
Η νόσος είναι γνωστή από την αρχαιότητα με τις πρώτες αναφορές να αποδίδονται στον Ιπποκράτη. Η λεύκη αναφέρεται επίσης και σε πρώιμα κείμενα της Ινδικής λογοτεχνίας.
Διάγνωση πραγματικών Αιτιών & Θεραπείες Αυτοάνοσων Νοσημάτων
- Σταδιακή αποκατάσταση Κυτταρικής Λειτουργίας
- Εξατομικευμένες θεραπευτικές αγωγές, χωρίς χημικά κατάλοιπα και έκδοχα
- Άρση των υποκείμενων Αιτιών
- Θεραπείες που δρουν μεμονωμένα ή σε συνδυασμό με οποιαδήποτε άλλη φαρμακευτική αγωγή
- Υιοθετώντας ένα πλάνο Μοριακής/Θεραπευτικής Διατροφής
Λεύκη & Κλινική Εικόνα
Η Λεύκη χαρακτηρίζεται από λευκές ή υπόχρωμες κηλίδες ή πλάκες με σαφή όρια. Στα σημεία αυτά, η εξέλιξη του αποχρωματισμού δεν είναι απαραίτητα ομοιόμορφη. Τα σημεία εντοπισμού μπορούν να βρίσκονται οπουδήποτε. Συνήθως όμως τα σημεία δερματικής βλάβης εντοπίζονται στις προεξοχές των οστών και γύρω από τα στόμια του σώματος. Η νόσος χαρακτηρίζεται ως ασυμπτωματική, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις αναφέρεται κνησμός στα σημεία των βλαβών.
Η Λεύκη μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ανάλογα με το σημείο εντοπισμού και την έκταση των δερματικών βλαβών.
-Γενικευμένη (κοινή λεύκη). Αποτελεί την πιο συχνή μορφή της νόσου. Τα σημεία αποχρωματισμού εντοπίζονται διάσπαρτα στο σώμα και συνήθως έχουν συμμετρική κατανομή.
-Ακροπροσωπική. Οι δερματικές βλάβες εστιάζονται κυρίως γύρω από την περιοχή του στόματος και των οφθαλμών, καθώς και στα άκρα των δακτύλων.
-Καθολική. Ο δερματικός αποχρωματισμός μπορεί να ανέλθει έως και μέχρι 80% της συνολικής επιφάνειας του δέρματος.
-Δερμοτομιακή. Οι δερματικές βλάβες εντοπίζονται κατά μήκος ενός δερμοτομίου και συνήθως επεκτείνονται σε όλη την περιοχή.
-Εντοπισμένη. Λίγες (συνήθως 1-2) αποχρωματισμένες κηλίδες εμφανίζονται στην ίδια περιοχή του σώματος (μη δερμοτομιακή κατανομή).
Λεύκη & Συσχέτιση με Αυτοάνοσα Νοσήματα
Πολλές ερευνητικές ομάδες έχουν ασχοληθεί με τη συσχέτιση της Λεύκης με αυτοάνοσα νοσήματα. Οι αρχικές παρατηρήσεις υποστηρίζουν ότι ασθενείς με λεύκη πολύ συχνά ανέφεραν την ύπαρξη αυτοάνοσων νοσημάτων, όπως ρευματοειδή αρθρίτιδα, θυρεοειδίτιδα Hashimoto, ψωρίαση, ερυθηματώδη λύκο και νόσο του Addison.
Περαιτέρω έρευνες στα άτομα αυτά αλλά και στο οικογενειακό τους περιβάλλον κατέδειξαν την ύπαρξη ενός γονιδίου (NALP1), το οποίο σχετίζεται με την έμφυτη ανοσία και προδιαθέτει για την εμφάνιση λεύκης ή αυτοάνοσων νοσημάτων. Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα καταλήξει σε μια βάσιμη θεωρία για το πώς η ύπαρξη αυτού του γονιδίου προδιαθέτει για την εμφάνιση της νόσου. Ωστόσο, με βάση ότι το γονίδιο αυτό εμπλέκεται στην έμφυτη ανοσία και την παρατήρηση πως η λεύκη συχνά εμφανίζεται έπειτα από βακτηριακές ή ιογενείς λοιμώξεις (διαδικασίες που ενεργοποιούν τους μηχανισμούς της έμφυτης ανοσίας), ισχυροποιείται η εμπλοκή του γενετικού αυτού παράγοντα στην παθογένεση της λεύκης.
Παθοφυσιολογία της Λεύκης
Η Λεύκη χαρακτηρίζεται ως μία πολυπαραγοντική νόσος με πολύπλοκη παθογένεση, στην οποία εμπλέκονται γενετικοί αλλά και περιβαλλοντικοί παράγοντες. Στις περιοχές που εντοπίζεται η λεύκη, τα μελανοκύτταρα απουσιάζουν ή είναι μη λειτουργικά. Η καταστροφή των μελανοκυττάρων είναι μία διαδικασία σταδιακή και για αυτήν ευθύνονται, σύμφωνα με τις ισχύουσες θεωρίες, μηχανισμοί αυτοανοσίας, κυτταροτοξικοί μηχανισμοί, ανωμαλίες των ίδιων των μελανοκυττάρων, μηχανισμοί οξείδωσης και μηχανισμοί που εμπλέκουν νευροχημικά μόρια.
Μηχανισμοί Αυτοανοσίας και Κυτταροτοξικότητας
Η θεωρία αυτή που ενοχοποιεί τους μηχανισμούς αυτοανοσίας προτείνει πως αλλαγές και διαταραχές στους μηχανισμούς της έμφυτης και επίκτητης ανοσίας ευθύνονται για την καταστροφή των μελανοκυττάρων. Τη θεωρία αυτή έρχεται να ισχυροποιήσει η εύρεση αντισωμάτων έναντι πρωτεϊνών των μελανοκυττάρων σε ασθενείς με λεύκη.
Μηχανισμοί οξείδωσης
Η θεωρία αυτή προτείνει ότι για την καταστροφή των μελανοκυττάρων ευθύνεται ένα ενδιάμεσο μόριο ή μεταβολικό παράγωγο της διαδικασίας παραγωγής της μελανίνης.
Μηχανισμοί που εμπλέκουν μόρια με νευροχημική δράση
Στην υπόθεση αυτή μείζονα ρόλο φαίνεται να διαδραματίζει ένα μόριο με νευροχημική δράση, το οποίο δύναται να καταστρέψει τα μελανοκύτταρα ή να παρεμποδίσει τη σύνθεση της μελανίνης.
Θεραπευτικές επιλογές για τη Λεύκη
Η Λεύκη ως ένα νόσημα που επηρεάζει την εμφάνιση του ατόμου μπορεί να επιφέρει δραματικές αλλαγές στην ψυχολογία του. Αλλά και στις κοινωνικές του συνήθειες. Άτομα με λεύκη, ιδιαίτερα σε εμφανή σημεία, όπως είναι το πρόσωπο και οι παλάμες, αναφέρουν ορισμένες φορές υψηλότερα ποσοστά άγχους. Αδυναμία κοινωνικής ενσωμάτωσης, φόβο, χαμηλή αυτοπεποίθηση, δυσκολία στη σύναψη διαπροσωπικών σχέσεων. Σε ακραίες περιπτώσεις κατάθλιψη ή άλλα ψυχιατρικής φύσεως προβλήματα.
Για τους παραπάνω λόγους, πολύ συχνά απευθύνονται σε κάποιο Δερματολόγο αναζητώντας την κατάλληλη θεραπευτική οδό. Στόχος της κάθε θεραπευτικής επιλογής είναι αρχικά ο περιορισμός της εξάπλωσης των δερματικών βλαβών. Σε δεύτερο στάδιο ο επαναχρωματισμός των λευκών περιοχών. Όπως είναι λογικό, η επιλογή της κατάλληλης θεραπείας πρέπει να πραγματοποιείται σύμφωνα με μία σειρά παράγοντες. Όπως η ηλικία του ασθενή, η έκταση των βλαβών και οι περιοχές που έχουν προσβληθεί, το χρονικό διάστημα που έχει παρέλθει από την πρώτη εμφάνιση της νόσου, την επιθυμία του ασθενή αλλά και τη σχέση κόστους/αποτελέσματος της θεραπείας.
Τοπικές αγωγές που έχουν ως στόχο την καταστολή της φλεγμονής (κορτικοστεροειδή, αναστολείς της καλσινευρίνης, ανάλογα της βιταμίνης D) συνδυάζονται συνήθως με φωτοθεραπεία (έκθεση των περιοχών με βλάβες σε τεχνητή υπεριώδη ακτινοβολία). Σε κάθε περίπτωση, ο ασθενής πρέπει να έχει στο νου του πως η θεραπεία της λεύκης είναι μια αργή διαδικασία. Μεγάλη προσοχή χρειάζεται επίσης να δίνεται στην εφαρμογή των τοπικών αγωγών σε περιοχές του προσώπου. Με σκοπό την αποφυγή ανεπιθύμητων δράσεων. Η φωτοθεραπεία γίνεται συνήθως καλά ανεκτή από τον ασθενή. Απαιτεί προγραμματισμό και συστηματική έκθεση, διαδικασία που ενδέχεται να παρεμβαίνει στην καθημερινότητα του ατόμου.
Αιτιολογική προσέγγιση της Λεύκης
Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω συνήθως έχουν κάποιο βαθμό επιτυχίας. Εν μέρει μπορεί να καθυστερήσουν ή να αναστείλουν την επέκταση της νόσου. Πιο εμφανής είναι η δράση τους στην αυτοπεποίθηση του ατόμου παρά στη νόσο αυτή καθεαυτή.
Αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης και προσέγγισης της νόσου από συμπτωματολογικό σε αιτιολογικό και εξετάζοντας τον οργανισμό από μέσα προς τα έξω, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη νόσο πιο ορθά και αποτελεσματικά.
Η Λεύκη, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, χαρακτηρίζεται συχνά από αυτοανοσία. Αυτό σημαίνει πως, αν δε βρεθεί γιατί αυτός ο μηχανισμός ενεργοποιείται και στη συνέχεια αντιμετωπιστεί, κάθε άλλη θεραπεία θα είναι ημιτελής.
Επίσης, ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στη διαδικασία της φλεγμονής που οδηγεί τα μελανοκύτταρα στην καταστροφή ή στη μη παραγωγή μελανίνης. Επιστημονικές έρευνες έχουν υποδείξει πως η φλεγμονή ξεκινάει στο έντερο. Άρα, η υιοθέτηση μίας διατροφής που μειώνει την πιθανότητα δημιουργίας εστιών φλεγμονής και η διατήρηση του εντερικού μικροβιώματος σε υγιή και βέλτιστη κατάσταση είναι κατευθύνσεις θεμελιώδους σημασίας για την αντιμετώπιση της λεύκης.
Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και η αντιοξειδωτική ικανότητα του οργανισμού. Το οξειδωτικό στρες αποτελεί μία διαδικασία που συμβαίνει στον ανθρώπινο οργανισμό υπό φυσιολογικές συνθήκες. Μπορεί να επιδεινωθεί από τη δράση εξωγενών παραγόντων, όπως το περιβάλλον, το στρες της καθημερινότητας και η διατροφή. Φροντίζοντας οι αντιοξειδωτικοί μηχανισμοί του οργανισμού να λειτουργούν εύρυθμα και η καθημερινή διατροφή να είναι πλούσια σε ουσίες με αντιοξειδωτική δράση. Μπορούμε να ενισχύσουμε τη θεραπευτική πορεία της λεύκης.
Τέλος, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη συμβολή της ορμονικής ισορροπίας στη διαχείριση της λεύκης. Ως γνωστόν, η ορμονική ισορροπία συμβάλλει στη φυσιολογική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Αν το άτομο εμφανίζει ορμονική ανισορροπία, τότε το ανοσοποιητικό του σύστημα θα επηρεαστεί κατά τρόπο ικανό να κινητοποιήσει τους μηχανισμούς παθογένεσης της λεύκης.
Η Σύγχρονη Ιατρική Αντιμετώπιση της Λεύκης
Οι εξελίξεις στις επιστήμες της Βιοχημείας και της Μοριακής Βιολογίας, σε συνδυασμό με την τεχνολογική πρόοδο, έχουν επιτρέψει την εισαγωγή στην καθημερινή ιατρική πρακτική διαγνωστικών εξετάσεων καινοτόμων και υψηλής προστιθέμενης αξίας. Οι εξετάσεις αυτές μπορούν να ταυτοποιήσουν δυσλειτουργίες και ανισορροπίες σε κυτταρικό και μοριακό επίπεδο. Να παράσχουν στο λειτουργό υγείας πολύτιμες πληροφορίες για την κλινική κατάσταση του ασθενή. Σε συνδυασμό με συμβατικές αιματολογικές εξετάσεις αλλά και ένα εκτεταμένο ιατρικό ιστορικό, διαμορφώνουν το πλήρες ιατρικό προφίλ του κάθε ασθενή.
Η επεξεργασία αυτών των κλινικών δεδομένων επιτρέπει τη στοιχειοθέτηση μίας αυστηρά εξατομικευμένης θεραπευτικής αγωγής. Με σκοπό την επιδιόρθωση και αποκατάσταση των ανισορροπιών σε κυτταρικό επίπεδο. Το θεραπευτικό αυτό πλάνο συνδυάζεται με ένα πρόγραμμα Μοριακής / Θεραπευτικής διατροφής που στόχο έχει να συμβάλει στον έλεγχο και αποκατάσταση της νόσου. Τα κλινικά πρωτόκολλα που ακολουθούνται και εφαρμόζονται συμπληρώνονται συχνά και από σκευάσματα με ελπιδοφόρα αποτελέσματα σε κλινικές έρευνες, με γνώμονα πάντα την αποκατάσταση της νόσου και τη βελτιστοποίηση των δεικτών υγείας του ατόμου.
Επιπλέον, σε περιπτώσεις εντοπισμένης λεύκης μπορεί να ενταχθεί συνδυαστικά στις θεραπευτικές επιλογές η θεραπεία με Excimer Laser (308nm), που σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες παρουσιάζει πολύ καλά αποτελέσματα.
