Συστηματικά νοσήματα
Τα Συστηματικά Αυτοάνοσα Δερματολογικά Νοσήματα αποτελούν μία ιδιαίτερη ομάδα νοσημάτων που χαρακτηρίζονται από σύνθετους υποκείμενους παθογενετικούς μηχανισμούς και παρουσιάζουν ετερογένεια κλινικών εκδηλώσεων.
Επηρεάζουν πολλά και διαφορετικά σημεία του οργανισμού και πρόκειται για νοσήματα στα οποία το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού αναγνωρίζει ως ξένα δικά του κύτταρα ή τμήματα κυττάρων, όπως πρωτεΐνες ή νουκλεϊνικά οξέα και ενεργοποιεί μια φλεγμονώδη αντίδραση, χωρίς εμφανή αιτιολογικό παράγοντα.
- Διάγνωση Πραγματικών Αιτιών με ακριβή διαγνωστικά ευρήματα
- Εξατομικευμένες θεραπευτικές αγωγές, χωρίς χημικά κατάλοιπα και έκδοχα
- Θεραπείες που δρουν μεμονωμένα ή σε συνδυασμό με οποιαδήποτε άλλη φαρμακευτική αγωγή
- Σταδιακή αποκατάσταση Κυτταρικής Λειτουργίας
- Άρση των υποκείμενων Παθήσεων
Πρόκειται, δηλαδή, για φλεγμονή η οποία μπορεί να επηρεάσει πολλά όργανα του σώματος. Οι αυτοάνοσες διαταραχές είναι νόσοι κατά τις οποίες ο οργανισμός επιτίθεται λανθασμένα στους ιστούς του σώματος του.
Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι όλες οι δομές του καρδιαγγειακού συστήματος μπορούν να επηρεαστούν ποικιλοτρόπως από τα συστηματικά αυτοάνοσα νοσήματα. Η προσβολή της καρδιάς συνήθως επιπλέκει την κλινική τους πορεία, αν και ενίοτε τα συμπτώματα του καρδιαγγειακού συστήματος αποτελούν την αρχική εκδήλωση των συστηματικών αυτοάνοσων νοσημάτων.
Αυτού του είδους οι ασθένειες μπορούν να προσβάλλουν όλα τα άτομα, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Το 80% των πασχόντων, ωστόσο, είναι γυναίκες. Υπάρχουν τουλάχιστον 80 διαφορετικές αυτοάνοσες ασθένειες, ενώ τα τελευταία 50 χρόνια παρατηρείται έξαρση των κρουσμάτων.
Τα αυτοάνοσα δερματολογικά συστηματικά νοσήματα, ειδικότερα, αποτελούν μία ομάδα αυτοάνοσων ασθενειών όπου το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού επιτίθεται εσφαλμένα στα κύτταρα του δέρματος, με αποτέλεσμα τα συμπτώματα της εκάστοτε αυτοάνοσης πάθησης να εκδηλώνονται στο δέρμα. Κάποια από τα αυτοάνοσα δερματολογικά συστηματικά νοσήματα είναι τα εξής:
Ψωριασική Αρθρίτιδα
Δεν είναι απαραίτητη η προϋπόθεση να πάσχει κάποιος από ψωρίαση, για να εμφανίσει και ψωριασική αρθρίτιδα. Ωστόσο, το 40% των ασθενών με ψωρίαση υποφέρει από το συγκεκριμένο αυτοάνοσο. Συνήθως, επηρεάζονται οι μεγάλες αρθρώσεις του σώματος, οι οποίες προοδευτικά καταστρέφονται και προκαλείται πόνος, οίδημα και δυσκαμψία.
Σκληρόδερμα
Το Σκληρόδερμα είναι ένα χρόνιο αυτοάνοσο νόσημα, το οποίο προσβάλλει το συνδετικό ιστό. Τα κλινικά σημεία διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, βέβαια, αλλοιώνεται εμφανώς το δέρμα. Δεν αποκλείεται, επίσης, να επέλθει η αλλοίωση του δέρματος χωρίς να παρατηρηθούν εξωτερικές εκδηλώσεις. Έχουν σημειωθεί, δηλαδή, περιστατικά στα οποία προσβάλλονται τα εσωτερικά όργανα του ασθενούς.
Το δέρμα του ατόμου που πάσχει από Σκληρόδερμα γίνεται παχύτερο και σταδιακά πιο σκληρό. Επίσης, χάνει την ελαστικότητα του και αλλάζει το χρώμα του. Σκλήρυνση του ιστού μπορεί, ταυτόχρονα, να παρουσιαστεί στα νεφρά, τους πνεύμονες, την καρδιά και την γαστρεντερική οδό. Έχουν ενοχοποιηθεί για την εκδήλωση της συγκεκριμένης νόσου γονιδιακοί, περιβαλλοντικοί και επιγενετικοί παράγοντες, οι οποίοι δε συνδράμουν στη σωστή βιοχημεία του σώματος.
Δερματομυοσίτιδα
Η Δερματομυοσίτιδα είναι μια σπάνια φλεγμονώδης ασθένεια του συνδετικού ιστού, η οποία χαρακτηρίζεται από οίδημα, φλεγμονή και αδυναμία των μυών και εκδηλώνεται με ένα χαρακτηριστικό εξάνθημα. Πιο συγκεκριμένα, αναπτύσσεται ένα ιώδες ή σκούρο κόκκινο εξάνθημα, το οποίο συνοδεύεται από κνησμό, και εντοπίζεται συνήθως στο πρόσωπο, στα βλέφαρα, στις αρθρώσεις, στους αγκώνες, στα γόνατα, στο στήθος και την πλάτη. Προκαλείται, μάλιστα, αδυναμία στους μύες που βρίσκονται πιο κοντά στον κορμό και εμφανίζεται πυρετός και αδιαθεσία.
Η Δερματομυοσίτιδα απασχολεί τόσο τους ενήλικες όσο και τα παιδιά. Στους ενήλικες, εμφανίζεται συνήθως μεταξύ των 40 και 60 ετών και στα παιδιά σε ηλικία από 5 έως 15 ετών. Η συγκεκριμένη πάθηση του δέρματος είναι αγνώστου αιτιολογίας. Παρόλα αυτά, έχει υποστηριχθεί ότι η εμφάνιση της οφείλεται σε ανοσολογικούς παράγοντες, όπου το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται εσφαλμένα στους ιστούς του σώματος του.
Αγγειίτιδες
Οι αγγειίτιδες αποτελούν μία ομάδα αυτοάνοσων ασθενειών κατά τις οποίες προκαλείται φλεγμονή στο τοίχωμα των αιμοφόρων αγγείων. Με αυτόν τον τρόπο, αυτές οι φλεγμονώδεις βλάβες οδηγούν στη στένωση ή/και στην απόφραξη των αγγείων, με επακόλουθο τη μειωμένη παροχή αίματος. Οπότε, αναπτύσσονται ισχαιμικές βλάβες στους ιστούς και στα όργανα, που αιματώνονται από τα προσβαλλόμενα αγγεία. Οι αγγειίτιδες είναι πολλές και διαφορετικές και εκδηλώνονται κλινικά με διαφορετικό τρόπο, γιατί το μέγεθος των αγγείων που επηρεάζονται όσο και τα όργανα του σώματος που προσβάλλονται ποικίλουν.
Πέμφιγα
Η Πέμφιγα είναι μία βαριάς μορφής χρόνια νόσος, η οποία προσβάλλει το δέρμα και τους βλεννογόνους. Κατατάσσεται στα αυτοάνοσα νοσήματα, όπου το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού δεν αναγνωρίζει τα ίδια του κύτταρα και προσπαθεί να τα εξουδετερώσει. Στην περίπτωση της Πέμφιγας, το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται εσφαλμένα στα επιδερμικά κύτταρα, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται στο στόμα και σε άλλα σημεία του σώματος πομφόλυγες με υγρό.
Η Πέμφιγα διακρίνεται κλινικά σε τέσσερις μορφές. Σε αυτές περιλαμβάνονται η Κοινή Πέμφιγα, η Βλαστική, η Φυλλώδης και η Ερυθηματώδης. Η Κοινή και η Βλαστική Πέμφιγα αποτελούν τους πιο συχνούς και σοβαρότερους τύπους της νόσου και επηρεάζουν κατ’ εξοχήν το εσωτερικό του στόματος, ενώ οι άλλες δύο μορφές προσβάλλουν κυρίως το δέρμα.
Πεμφιγοειδές
Πρόκειται για υποεπιδερμική φυσαλιδώδη πάθηση του δέρματος. Υπάγεται στην κατηγορία των αυτοάνοσων νοσημάτων, όπου ο οργανισμός δεν αναγνωρίζει τα κύτταρα του οργανισμού του και προσπαθεί να τα καταστρέψει.
Το Πεμφιγοειδές εκδηλώνεται με βλάβες στους βλεννογόνους του στόματος, των ματιών, των γεννητικών οργάνων και σπανιότερα στο δέρμα. Πιο συγκεκριμένα, η νόσος, σε αρχικό στάδιο, κάνει την εμφάνιση της με αλλοιώσεις μέσα στο στόμα. Το οποίο μερικές φορές αποτελεί και το μοναδικό σημείο που προσβάλλεται.
Εκδηλώνονται κατά βάση φυσαλίδες στις παρειές, στη μαλακή και σκληρή υπερώα της στοματικής κοιλότητας, στη γλώσσα και στα ούλα, οι οποίες συνήθως έχουν 1-7 εκατοστά, εμφανίζονται μεμονωμένες ή κατά ομάδες κι είναι σχετικά συμπαγείς στη σύστασή τους. Οι φυσαλίδες αυτές σπάνε μετά από διάστημα λίγων ημερών και αφήνουν πληγές (εξελκώσεις), οι οποίες δεν πονάνε πολύ και δύσκολα αιμορραγούν. Το εξίδρωμα των φυσαλίδων χαρακτηρίζεται συνήθως ως ορώδες, καθαρό υγρό και ορισμένες φορές έχει παρόμοιο χρώμα με αυτό του αίματος.
Το Πεμφιγοειδές, επίσης, μπορεί να παρουσιαστεί στους βλεννογόνους της ρινικής κοιλότητας και των γεννητικών οργάνων. Στο κάτω τμήμα της κοιλιακής χώρας, στις καμπτικές επιφάνειες των άκρων, το εξάνθημα δύναται συχνά να μετατραπεί σε γενικευμένο. Το Πεμφιγοειδές οφείλεται στην ανάπτυξη αντισωμάτων τα οποία στρέφονται εναντίον της βασικής μεμβράνης του δέρματος. Ορισμένα φάρμακα, επιπλέον, ενδέχεται να πυροδοτήσουν την εμφάνιση της νόσου.
Ερπητοειδής Δερματίτιδα
Η Ερπητοειδής Δερματίτιδα ή νόσος του Duhring αποτελεί μία χρόνια αυτοάνοση και έντονα κνησμώδη πάθηση του δέρματος. Eκδηλώνεται με πολλαπλές φυσαλίδες και το άτομο που νοσεί εμφανίζει δυσανεξία στη Γλουτένη.
Στο ανθρώπινο δέρμα εμφανίζονται βλατίδες, πλάκες και φυσαλίδες, που συνοδεύονται από επίμονο κνησμό. Αυτές οι δερματικές βλάβες ξεκινούν από το τριχωτό της κεφαλής και από το μέτωπο. Eπεκτείνονται στο στήθος και στη συνέχεια εξαπλώνονται στους ώμους, στους βραχίονες, στους αγκώνες, στην πλάτη, στη γλουτιαία σχισμή και στα γόνατα.
Πιο σπάνια, μπορεί να εντοπιστούν και στους βλεννογόνους. Ακολουθεί η διάνοιξη των φυσαλίδων, με αποτέλεσμα να αφήνονται στο ανθρώπινο δέρμα επιφανειακές ελκώσεις. Tις οποίες καλύπτουν εφελκίδες. Χαρακτηριστικό γνώρισμα, μάλιστα, αποτελεί η συρροή των βλαβών κατά ομάδες με συμμετρική διάταξη στις επιφάνειες των άκρων. Όπως επίσης στους αγκώνες, στα γόνατα, στους γλουτούς και στη ράχη του κορμού.
Η νόσος αυτή προσβάλλει περίπου 1,5 φορά συχνότερα τους άνδρες συγκριτικά με τις γυναίκες. Κυρίως τα άτομα μέσης ηλικίας που έχουν ανοιχτό χρώμα δέρματος. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι η Ερπητοειδής Δερματίτιδα σε ποσοστό άνω του 90% συνυπάρχει με κλινικά ή/και υποκλινικά σημεία και συμπτώματα της Κοιλιοκάκης. Τόσο η Ερπητοειδής Δερματίτιδα όσο και η Κοιλιοκάκη εκδηλώνονται και στο βλεννογόνο του στόματος σε ποσοστό 5-10% και 20-30% αντιστοίχως. Η Ερπητοειδής Δερματίτιδα αποτελεί, δηλαδή, δερματική εκδήλωση της Κοιλιοκάκης, όπου στο δέρμα των πασχόντων εκδηλώνεται η μη φυσιολογική απόκριση αντισωμάτων, που ενεργοποιείται.
Θεραπευτική Προσέγγιση
Η θεραπευτική αντιμετώπιση των συστηματικών αυτοάνοσων νοσημάτων περιλαμβάνει συνήθως αντιφλεγμονώδη ή ανοσοκατασταλτικά φάρμακα. Άλλες θεραπευτικές μέθοδοι που εφαρμόζονται, ειδικά τα τελευταία χρόνια, βασίζονται στην αποφυγή τροφών. Οι οποιες μπορεί να προκαλέσουν φλεγμονές στον οργανισμό, όπως η ζάχαρη και τα κορεσμένα λιπαρά.
Επιπλέον θεραπευτικές μέθοδοι για τη θεραπεία των Συστηματικών Αυτοάνοσων Δερματολογικών νοσημάτων περιλαμβάνουν την προσέγγιση της διατροφής. Αλλά και της ρύθμισης του άγχους, η οποία γίνεται στα πλαίσια της Λειτουργικής Ιατρικής και δεν εφαρμόζεται στις κλασικές θεραπευτικές προσεγγίσεις.
Το άγχος εξαλείφεται μέσα από τα εξειδικευμένα πρωτόκολλα που εφαρμόζει η Λειτουργική Ιατρική. Δε χορηγούνται, δηλαδή, αγχολυτικά. Αλλά η εξάλειψη του άγχους επιτυγχάνεται μέσω της κατάλληλης φυσικής ορμονικής αποκατάστασης. Στα πλαίσια της συνολικής κυτταρικής αποκατάστασης που διενεργείται από τη Λειτουργική Ιατρική.
Ταυτόχρονα, οι γιατροί, που είναι πιστοποιημένοι στη Λειτουργική Ιατρική, εστιάζουν και στη θεραπεία του εντέρου, διότι έχει υποστηριχθεί ότι το συγκεκριμένο όργανο του σώματος σχετίζεται κατά 80% με το ανοσοποιητικό σύστημα.
Η ανίχνευση των αιτιών που προκαλούν τις αυτοάνοσες ασθένειες αποτελεί το μακρογωνιαίο λίθο για τη θεραπευτική αντιμετώπιση του προβλήματος. Το δέρμα μας αντικατοπτρίζει τη συνολική καλή κατάσταση της υγείας μας και του οργανισμού μας. Η σύγχρονη Ιατρική προσέγγιση, η οποία ερευνά τις πραγματικές αιτίες των Συστηματικών Αυτοάνοσων Δερματολογικών Νοσημάτων, εστιάζει στη βελτίωση της υγείας και στην αύξηση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Χρησιμοποιεί τις πιο σύγχρονες θεραπείες και πρωτόκολλα και διαφοροποιείται ως προς την προσέγγιση στα εξής:
Συστηματικά Νοσήματα – Διάγνωση
Ο ασθενής καλείται να συμπληρώσει ένα πλήρες επιγενετικό ιατρικό ιστορικό, το οποίο εξετάζει το σύνολο των επιγενετικών παραγόντων που ενοχοποιούνται ο καθένας ξεχωριστά ή σε συνδυασμό μεταξύ τους για την αυτοανοσία, μία κατάσταση κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα διαταράσσεται, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζει τα κύτταρα του οργανισμού του.
Επιπλέον, διενεργούνται εξειδικευμένες μοριακές εξετάσεις, οι οποίες ανευρίσκουν τα αίτια που προκαλούν τα Συστηματικά Αυτοάνοσα Δερματολογικά Νοσήματα, σε κυτταρικό επίπεδο.
Συστηματικά Νοσήματα – Θεραπευτική Αντιμετώπιση
Βάσει των ευρημάτων, διαμορφώνονται αποκλειστικά εξατομικευμένα ιατρικά πρωτόκολλα που αντιμετωπίζουν και αποκαθιστούν τα αίτια που προκαλούν τη νόσο. Πρόκειται, δηλαδή, για μία αιτιολογική αντιμετώπιση κι όχι συμπτωματική. Χορηγούνται εξατομικευμένες ιατρικές αγωγές, τις οποίες ο ασθενής προμηθεύεται από επιλεγμένα φαρμακεία.
Συστηματικά Νοσήματα – Παρακολούθηση
Η πορεία της νόσου εξετάζεται σε μηνιαία βάση και οι αγωγές παραμετροποιούνται βάσει του συνόλου των συμπτωμάτων και άλλων βιοχημικών δεικτών. Με αυτόν τον τρόπο, βελτιστοποιείται ο χρόνος θεραπείας και επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Σπουδαίο ρόλο στην αιτιολογική αυτή προσέγγιση και αντιμετώπιση των Συστηματικών Αυτοάνοσων Δερματολογικών Νοσημάτων διαδραματίζει η συμμόρφωση του ασθενούς στη θεραπευτική αγωγή. Χρειάζεται πειθαρχία και αυστηρή τήρηση του εκάστοτε εξατομικευμένου ιατρικού πρωτοκόλλου, καθώς και του συνόλου των οδηγιών που θα λαμβάνει από την Ιατρική Ομάδα.
Το δέρμα μας αποτελεί το μεγαλύτερο όργανο του σώματος μας και νοσεί ή γηράσκει στο βαθμό που γηράσκει ή νοσεί όλος ο οργανισμός βιοχημικά, σε κυτταρικό δηλαδή επίπεδο. Είναι, επομένως, ζωτικής σημασίας η καλή υγεία του δέρματος μας σε μόνιμη βάση.
