Κονδυλώματα & HPV

Τα κονδυλώματα είναι ένα σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, που οφείλεται σε στελέχη του ιού HPV. Προσβάλλει εξίσου τους άνδρες και τις γυναίκες. Ο ιός που το προκαλεί εισέρχεται στο δέρμα και τους βλεννογόνους, μέσω μικρών αμυχών στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, οι οποίες αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Εντοπίζονται περισσότερα από 150 διαφορετικά στελέχη ιών HPV, εκ των οποίων κάποια προκαλούν τις κοινές μυρμηκίες σε διάφορα σημεία του σώματος, κάποια άλλα θηλώματα, ενώ ορισμένα θεωρούνται πιο επιβλαβή και ενδέχεται να προκαλέσουν δυσπλασίες ή και κακοήθειες.

 

Όταν εκδηλωθούν τα οξυτενή κονδυλώματα, τα οποία οφείλονται σε μεγάλο ποσοστό στα στελέχη 6 και 11 του ιού HPV, εμφανίζονται ως μικρά ογκίδια ή προεξοχές του δέρματος που πολλές φορές είναι παρόμοια με μικρά σπυράκια ή ελιές και συνήθως έχουν τη μορφή κουνουπιδιού. Το χρώμα τους μπορεί να είναι λευκό, ροζ ή ίδιο με το χρώμα του δέρματος.

Στον άνδρα, τα κονδυλώματα μπορεί να εντοπιστούν στο πέος, στο όσχεο, στη βουβωνική και περιπρωκτική περιοχή, στο εφήβαιο, στην ουρήθρα, ενώ ταυτόχρονα δεν αποκλείεται να προσβάλλουν τη στοματική κοιλότητα, τη γλώσσα, το φάρυγγα και τον ουρανίσκο.

 

Στη γυναίκα, τα κονδυλώματα εκδηλώνονται στον κόλπο, στο αιδοίο, στο εφήβαιο, καθώς και στην περιπρωκτική, περινεϊκή και βουβωνική χώρα. Αν μεταδοθούν με το στοματικό έρωτα, υπάρχει πιθανότητα να αναπτυχθούν στο στόμα, στην εσωτερική πλευρά του άνω και κάτω χείλους, στη γλώσσα, στο φάρυγγα και στον ουρανίσκο.

Τα συμπτώματα των κονδυλωμάτων είναι πιθανόν να μιμούνται την κλινική εικόνα και τα χαρακτηριστικά άλλων βλαβών, όπως οι σπίλοι, η σύφιλη, η μολυσματική τέρμινθος, τα θηλώματα και οι μυρμηγκιές. Σε κάποιες περιπτώσεις, τα κονδυλώματα ενδέχεται να προκαλέσουν πόνο, δυσφορία και κνησμό.

Η θεραπεία των οξυτενών κονδυλωμάτων, εξαρτάται τόσο από την έκτασή τους όσο και από την περιοχή στην οποία εμφανίζονται. Μέσα από την ολοκληρωμένη διάγνωση (εξετάσεις στην περιοχή, ιστορικό ασθενούς, κατάσταση ανοσοποιητικού συστήματος), προκύπτει η καλύτερη θεραπεία για τη σωστή αντιμετώπισή των κονδυλωμάτων.

 

Η θεραπεία με LASER επιτρέπει την οριστική εξάχνωση των κονδυλωμάτων χωρίς πόνο σε μία μόλις συνεδρία. Η επούλωση είναι άμεση και δεν ανιχνεύονται στην περιοχή δράσης του Laser ουλές, ή περαιτέρω δερματικές αλλοιώσεις.

 

Η χρήση λέιζερ διοξειδίου του άνθρακα (Laser CO2) προϋποθέτει ένα άρτια οργανωμένο και εξοπλισμένο Ιατρείο και ένα αντίστοιχα εκπαιδευμένο Ιατρικό προσωπικό. Με τη χρήση του λέιζερ περιμετρικά των αλλοιώσεων, προλαμβάνεται η μετάδοση στη γύρω περιοχή, συνεπώς μειώνεται ο κίνδυνος υποτροπής και εξάπλωσης του ιού.

 

Μετά τη θεραπεία, ο ασθενής επιστρέφει άμεσα στην καθημερινή του δραστηριότητα.

Οι υποτροπές οφείλονται σε ένα συνδυασμό παραγόντων:

 

Αδυναμία του ανοσοποιητικού συστήματος που επιβαρύνεται είτε από νέα μόλυνση είτε από παραλείψεις στη θεραπεία και τη μετέπειτα παρακολούθηση.

 

Φυσικά, η ίδια η εξασθένηση του ανοσοποιητικού, είναι πολύ πιθανό να οφείλεται σε κάποια άλλη ασθένεια ή στον τρόπο ζωής του ασθενούς (άγχος, διατροφικές συνήθειες, καταχρήσεις κλπ).

Η ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος κάθε ασθενούς, η οποία μπορεί να συστηθεί ακόμη και όταν υπάρχει υποψία μόλυνσης, επιτυγχάνεται με τη χορήγηση μείγματος (blend) μικροθρεπτικών συστατικών που στοχεύει στην άμεση ενδυνάμωση της άμυνας του οργανισμού.

 

Ο γιατρός συμβουλεύει τον ασθενή κατάλληλα, ώστε να μπορεί ο ίδιος να εντοπίσει τυχόν επανεμφάνιση των συμπτωμάτων (αυτοεξέταση).

 

Επιπλέον, παρέχει στην/στον ασθενή τις αναγκαίες οδηγίες σχετικά με αλλαγές καθώς και όσον αφορά καθημερινές συνήθειες και πράξεις (π.χ. αποφυγή ξυρίσματος ή σκουπίσματος με πετσέτες, κλπ).

Προληπτικά, διενεργείται κλινική εξέταση ανά διάστημα ενός μηνός. Για την περίπτωση υποτροπής των κονδυλωμάτων, απαιτούνται περαιτέρω εξετάσεις στο εσωτερικό των οργάνων (ουρηθροσκόπηση, κολποσκόπηση, πρωκτοσκόπηση) για τον εντοπισμό του συνόλου των αλλοιώσεων.

 

Τέλος, οι γυναίκες που έχουν προσβληθεί από τον ιό χρειάζεται να επαναλάβουν εξετάσεις όπως τεστ Παπανικολάου κάθε τρεις έως έξι μήνες μετά την αρχική θεραπεία. Αυτό επιτρέπει στον γιατρό να παρακολουθεί τυχόν αλλαγές στον τράχηλο.

 

Σε κάθε περίπτωση, η θεραπεία μπορεί να κριθεί ολοκληρωμένη και επιτυχής μετά το πέρασμα οχτώ (8) μηνών χωρίς υποτροπή και εκδήλωση νέων αλλοιώσεων, βάσει πρωτοκόλλου.